Archive for enero 2012

Cómo cambian las cosas (VII)

30 30Europe/Madrid enero 30Europe/Madrid 2012

Citas literales, según algunos medios:

Alargar la edad de jubilación hasta los 67 años es un recorte de derechos […] [El Gobierno] ha perdido el control en la política contra el desempleo […] debería preocuparse menos por las pensiones de los españoles de mañana y más por los trabajadores de hoy

Esteban González Pons, febrero de 2011, RTVE.es.

[…] el sistema de pensiones padece un problema de desempleo, no demográfico […] [la jubilación a los 67 años demuestra que] el Gobierno ha renunciado a que los parados se incorporen al mercado laboral [y supone] un clarísimo recorte de derechos.

Esteban González Pons, febrero de 2011, Mallorca Confidencial.

Hoy las cosas son distintas, claro.

Cómo cambian las cosas (VI)

24 24Europe/Madrid enero 24Europe/Madrid 2012

Yo creí que la ley era sólo una, grande y libre, que no podía ser de ninguna otra manera, que no podía haber ningún tipo de negociación ni de ofrecimiento ni de tira y afloja, que no podía haber ningún beneficio por renunciar al chantaje de las armas. Y así.

Pero ahora no. Ahora es diferente:

El ministro del Interior, Jorge Fernández Díaz, ha supeditado cualquier cambio en la política penitenciaria aplicada a los presos de ETA a que la banda terrorista anuncie su disolución. «Es evidente que la aplicación de la Ley, con ETA existiendo o sin ETA existiendo, puede ser perfectamente distinta» […] «muchas» de las medidas extraordinarias que hoy se aplican «podrán desaparecer en el marco de la ley».

O al menos eso dicen en El Mundo:

Interior condiciona una nueva política penitenciaria a la disolución de ETA

O sea, que sí que el gobierno decide si le parece, sí que hay condiciones, sí que hay negociaciones, sí que hay tiras y aflojas.

Pero Pío García Escudero no va a tratar a este de connivente, de terrorista, de asesino. ¿Por qué?

Hay que ver cómo cambian las cosas de un día para otro, oiga.

Las donaciones de médula

23 23Europe/Madrid enero 23Europe/Madrid 2012

Ha habido cierta polémica sobre una empresa alemana que pretendía, pretende, gestionar donantes de médula españoles y organizó una campaña de captación de donantes en Avilés. La Organización Nacional de Transplantes denunció sus prácticas, y la empresa denunció a su vez a la ONT. La cosa se complicó además al aparecer enmedio un tal Hugo que es el que al parecer se benefició de los servicios de esa empresa.

Es difícil formarse una opinión sobre algo de lo que uno no sabe gran cosa, y habiendo en juego vidas y saludes. Pero voy a ser temerario.

De un lado, tenemos a la ONT y la sanidad pública española.

Del otro, una empresa.

Pues ya está. Ya tengo una opinión. No necesito más.

Si necesitara más, resulta que estos tipos, en su comparecencia pública, usan argumentos tan rastreros y tan hijoputas como «qué harías tú si un ser querido necesitara médula», y acusan a las autoridades españolas de estar planteándose una ley «antivida». Utilizan a los pacientes, nuestro miedo y nuestra desesperación para justificar su negocio.

Señores alemanes: si un ser querido necesitara médula, igual hasta sería capaz de cargarme a un semejante y sacarle la médula yo mismo con un vaciador de patatas. ¿Y qué?

Aun sin saber mucho del asunto, DKMS me parecen gentuza. Llámenlo prejuicios, si quieren. Además, JAMÁS me fiaría, en materia de transplantes, de un tipo que se parece tanto a Montgomery Burns.

Luego llega gente que sabe más, como Sergio del Molino, y dice algunas otras cosas. Y Sergio sabe de lo que habla, así, en general, pero en este caso mucho más.

Así que me ratifico. Gentuza peligrosa.

Por otro lado, la opinión de alguien como Hugo sobre la supuesta burocracia y presunta lentitud del sistema español es, sin duda, la menos indicada, la menos válida para el caso general. Viene a ser como si el padre de una niña asesinada es nombrado asesor de justicia en un partido, o se pide a las víctimas del terrorismo su opinión sobre asuntos penales.

Ah, perdón. Que eso ya ha ocurrido.

Una sobrina bien conservada

18 18Europe/Madrid enero 18Europe/Madrid 2012

En El Mundo, cómo no:

Antes de leer nada más… ¿Puede ser cierto ese titular? ¿Puede ser «una joven» sobrina de una víctima del Titanic?

El Titanic se hundió a principios del siglo XX; de hecho, falta poco para que se cumplan 100 años. Bueno, estirando la cosa, si una mujer tiene un hijo (el náufrago, llamémosle N) a los 16, y otro a los 45 (el hermano del náufrago, llamémosle H), y este último tiene otro hijo a sus 45 (el sobrino, llamémosle S), el primero tendría un sobrino 74 años más joven que él.

Suponiendo que N haya muerto en el Titanic recién nacido, S podría tener hoy unos 25 años. Pero es una historia un poco inverosímil. Vamos a leer.

El artículo dice que S tiene 30. Mira, todavía más fácil. Aun así, poco creíble.

Y entonces:

El naufragio del pasado sábado ha hecho que Valentina reviva de una manera especial las escenas a las que también se enfrentó su tío, el hermano de su abuela.

Nunca acaba uno de aprender. «Su tío» es el hermano de su abuela. Así quitamos una generación de enmedio y nos queda una historia un poco más adornada, que pa eso semos periodistas, pa adornar. No pa contar.

Genocidio contra las mujeres

16 16Europe/Madrid enero 16Europe/Madrid 2012

Hoy Rosa Regás se indigna, con razón, contra la violencia que se ejerce contra las mujeres. Eso es justo, humanitario y comprensible. Y a esa indignación me sumo. Contra esa violencia, o contra el abandono al que se somete a algunas de esas mujeres, recortando en las instituciones de apoyo ese dinero que se regaló a los poderosos no hace tanto.

Pero, como viene siendo costumbre en las mujeres que escriben sobre mujeres, se pasa de frenada. Se pasa tanto de frenada que lo que ha hecho acaba siendo contraproducente. Porque, partiendo de hechos verídicos y de una postura justa y defendible, gran parte de su artículo acaba siendo falaz y mentiroso.

Primero, Rosa Regás acusa a la sociedad, así, en su conjunto, de sentir desprecio por la mujer (¿¡!?). Hoy en día, al escribir sobre ciertos temas uno (bueno, más bien una) tiene carta blanca para decir las barbaridades que quiera. Esa ha sido una. Y esta, otra:

En la prensa el nombre del asesino que mata no viene entero sino solo por sus iniciales, para que no se sienta humillado y avergonzado, supongo

Me da miedo que una persona instruida se deje llevar, en público y por escrito, de su (justa) indignación hasta el punto de no distinguir los sentimientos de un asesino que mata de la práctica elemental de la presunción de inocencia con un detenido.

Luego viene otro párrafo que ya me parece como para que pida disculpas:

¿Qué pensar de una sociedad que para cumplir con un hipotética solución a los problemas de la deuda, deja desamparadas las víctimas y posibles víctimas del genocidio que contra ellas se perpetra en España ante la indiferencia de sus mandatarios?

No ya por la redacción impropia de un escritor, sino por algo inaceptable. Y es usar a la ligera una palabra como «genocidio».

Señora Regás, y señoras todas: en España hay muchas mujeres que viven una situación dramática, y demasiadas que mueren. Pero decir que en España se perpetra un genocidio contra las mujeres es una idiotez. A un escritor se le supone un léxico amplio y la capacidad de usarlo. Si busca un insulto gordo, que escriba «criminal» o «crimen», pero no «genocida» o «genocidio». Porque entonces a quienes está insultando es a las verdaderas víctimas de genocidio, que las hay, y desde luego no son las mujeres españolas.

Se escandaliza Regás, con razón, porque en España han muerto 615 mujeres en 9 años; casi 70 al año. Pero sólo en 2010 murieron asesinadas 917 personas. Sólo en 2010 fueron condenadas por homicidio en cualquiera de sus formas 105 mujeres (como asesinas, no como víctimas) y 1.205 hombres. Así que, con todo, hay más mujeres genocidas que mujeres víctimas de genocidio.

A Rosa Regás le parecen importantísimos los 70 asesinatos de los que habla, y despreciables los otros 847. Quizás le resulte indiferente la situación que vivían esos muertos, sus problemas, sus sufrimientos o sus familias. Pues yo le digo que de esos no sólo no se ocupan los políticos ni los príncipes, que no sé para qué los quiere esta señora en los funerales; de estos otros muertos no se ocupan ni siquiera los columnistas de medio pelo. Que se aplique su propio cuento.

Cómo cambian las cosas (V)

13 13Europe/Madrid enero 13Europe/Madrid 2012

No es que yo quiera escribir todo el día sobre esto, pero es que con tal ritmo de producción no me dejan escribir sobre otra cosa.

Según El Mundo:

[Pese a prometer que lo haría] Hacienda reconoce que no puede aplicar el IVA al 4% sólo a las viviendas habituales

Menos mal que se ha ido el gobierno de los inútiles, ignorantes, el gobierno de los vaivenes y las ocurrencias, que no sabe de lo que habla, y ahora tenemos uno que tiene todas las claves y está lleno de gente capaz que se las sabe todas.

Si no, sería muy raro que a gente tan experta se le ocurriera aplicar un IVA reducido a determinado tipo de viviendas, cuando es técnicamente imposible.

Sería raro que hubieran criticado una medida adoptada por el gobierno anterior, para después darse cuenta de que no podían adoptarla de otra forma.

Esto otro es un vídeo que no trae nada nuevo, pero simplemente es divertido.

http://www.psoetv.es/vidplayer/player.swf

Cómo cambian las cosas (IV)

11 11Europe/Madrid enero 11Europe/Madrid 2012

Miembras, esa palabra injustamente denostada.

Jane Monheit’s advice for singers

10 10Europe/Madrid enero 10Europe/Madrid 2012

In an interview by Jeff Winbush in 2007, Jane Monheit was asked about American Idol (Operación triunfo in Spain) and the advice she would give to the contestants, should she be invited as a celebrity judge. Her answer:

I’d tell them to learn music if they didn’t already. Don’t sing by ear and don’t let their pianist do it for them. Learn music and have the same exact knowledge as all the instrumentalists have. You need it. It’s absolutely necessary and there are so many singers who don’t operate from that place. I don’t understand how they’re making it. Whenever people ask me for advice for singers that’s the first thing that I say.

Cómo cambian las cosas (III)

10 10Europe/Madrid enero 10Europe/Madrid 2012

Cambian… pero de un día para otro, oiga.

El «ajuste» (je) va a ser el doble de lo dicho hace unos días. No un 10% más; el doble.

Esto antes era dar bandazos, tener ocurrencias, no tener rumbo, ser mentiroso, ser bobo solemne y no inspirar confianza. Pero ahora es «hacer lo que se debe hacer».

Antes, decir «brotes verdes» era un pecado. Ahora decir «crecimiento negativo» es de un técnico que se le cae a uno la baba con esta gente tan capaz y tan sincera y tan directa.

Pero bueno, con fe todo se ve del color que uno quiera.

Ayeri jam nel Pizarra

7 07Europe/Madrid enero 07Europe/Madrid 2012

Ayeri foi al Pizarra Café, y hebía jam session. Tocaben Adrián Carrio, Carlos Pizarro, Alejandro San Pelayo y Jaime Moraga.

Pa mí ye un luxu ver tocar xente como esa, gratis… Hebía mui poca xente. Supongo que pasaríen el día’n familia, o dalgo asina.

Dempués de tocar ellos un par de coses, Pizarro ya taba invitando a que la xente subiera a tocar, pero esperé un poco más, que quería oyilos a ellos 🙂

Al final, acabé subiendo, y tocamos, a propuesta mía, Bluesette y There is no greater love. Metí la gamba a gustu nes dos, pero salí p’alantre, que yera lo que se buscaba, y disfruté. Lluéu, enantes de que yo baxara, San Pelayo y Moraga punxéronse a tocar dalgo que yo conocía, anque nun m’alcordaba del títulu (yera Footprints). Desesperáu, quixe buscala nel Real Book, que tenía ellí, pa polo menos poder mirar el papel, y pregunté-y a Adrián qué tema yera esi, y díxome: «Na, un blues menor». Eses foron toles pistes XD Busqué, yera do menor, y toqué… lo que pude. Y ya me quité, que yera meyor que tuviera ellí Pizarro…

Lluéu subió dalguna otra xente, ficieron coses prestoses, y volvieron a llamame, y tábemos namás San Pelayo, un baterista y yo. Y San Pelayo púnxose a improvisar el tema, que él ye muy d’eso… Vamos, que nun yera canción conocía dala; yera totalmente improvisáo. Díxome «Sol menor», y hala. Eso a mí nun se me da tan bien como a él…

Y bueno, lluéu ya tocaron otra vez los pros. Menudu destrozu cubista ficieron con All the things you are… Qué fieres, y qué gamberros. Tremendo.

De novedá, lo que más me llamó la atención foron dos coses. Una, la manera que tien San Pelayo de interactuar col restu’l grupu. Tolos buenos músicos lo faen, y muncho, pero paecióme que esti failo tovía más. Tol ratu prueba coses, toca pedales, aporta idegues y lleva a los demás a tocales… Foi increíble.

La otra cosa nueva foi conocer a Pizarro. Ya lu viera tocar con Buensuceso, nel conciertu de Peter Bernstein. Y otra vez. Otra vez que topeto con un músicu tremendu, que por embargu ye cercanu, amable, mira pa ti (y non por enrribal’costazu), felicítate polo bien que tocaste anque seyas un tuercebotes, y al final del conciertu vien, siéntase na to mesa, charra contigo, pregúntate… Otra persona más pa almirar.

Pa otru día he conseguir que un par de amigos míos vengan y suban tamién a pasalo un poco mal y un mucho bien 🙂